Тэр охин өндөр хамартай, булбарай цагаахан арьстай, мөрөө давсан буржгар үстэй, алхах гишгэх нь намбалаг дөлгөөхөн. Гэвч гагцхүү лангууны ард зогсохоороо л хөмсгөө зангидчихдаг нэгэн. Түүнтэй байнга харьцдаг хүмүүс ч инээмсэглэсэн царайг нь хэзээ ч харж байгаагүй аж.
Нүд хөмсөг болсон нэгэн залуу өнөөдөр нь нэг цуу, маргааш нь жаахан давс гээд л сүүлийн үед энэ жижигхэн хүнсний мухлагаар байнга үзэгдэх болов. Охин хариулт мөнгийг нь шидэхэд юу ч бодсон янзгүй мэт, нэг нэгээр нь нарийн гээч нь нь аажуу тайван тоолно. Тэгээд бас охины нүүр өөд үргэлж хараастай.
Ийм явдал хэдэн удаа давтагдсаны хойно охинд сэжиг төрөв. Тэрбээр жижиг толь гарган, сэмээрхнээр хөмсгөө янзлан зурж, амандаа дуу аялан, “Байж байгааг нь ээ, бас надад санаархана гэнэ ээ?” гэж бодон тэр залууд өөрийгөө амаргүй хүн болохыг мэдрүүлэхийг хүслээ.
Залуу цуу авахаар иржээ. Хоёр юаны дэвсгэрт гаргахад нь охин ярвайснаа хэдэн өдөр цуглуулсан бөөн төмөр мөнгөө сар хийтэл шидэж орхив. Ширээгээр нэг энд тэндгүй бөмбөрөх төмөр мөнгөний зарим нь газар өнхрөн унана. Залуу мэл гайхсанаа: “Чи чинь яаж байна аа?!” гэхэд охин “Яаж байна аа? Хариултыг чинь өгч байна!” гэв.
- Үүнийг чинь хүн яаж авах юм бэ?
- Авах аргагүй байвал больчихгүй юу!
- Чи чинь …. ямар хачин харьцаатай юм бэ!
- Ийм л харьцаатай. Чи ямар ч үнэ төллөө гээд би чамтай сайхан харьцахгүй!
- Чиний ард түмэндээ үйлчилж байгаа чинь энэ үү?
- Чамд л үйлчлэхгүй дэг!
Харсаар байтал хэрүүл маргаан болох шинжтэй болж байтал нэг настай авгай залууг татан: “Боль, боль, залуу минь, эрхэм сайн хүн эвийг хичээж явдаг юм, цөөн үг дуугарлаа гээд чи юу ч алдахгүй…” гэхэд залуу ганц ч үг хэлэлгүй, дуулгавартайгаар явган суугаад газраас мөнгөө түүж гарав. Охин дотроо их л бардам: “Хм, надад халдахад тийм ч амаргүй гэдгийг чамд ойлгуулах юм шүү!” хэмээн бодож байлаа.
Санаандгүй байтал маргааш нь залуу хоёр ширхэг жүжгийн тасалбар барьж ирээд охины өөдөөс сарвайн, нүүр нь час улайчихаад, ээрч түгдрэн байж: “Өчигдөр би их муухай зан гаргачихлаа, чамаас уучлалт гуйж байна! Өнөөдөр манай театр урьдчилсан тоглолтоо хийж байгаа юм л даа, чамайг найзтайгаа морилон саатаж, санаа оноогоо хэлж зөвлөөч гэж хүсэж байна…” гэхэд нь охин цэлмэг тэнгэрт гэнэт аянга цахилах шиг алмайрч орхив.
- Заавал, ….. заавал морилон ирээрэй… гээд залуу жүжгийн тасалбараа орхин гүйж одлоо.
- Морилон ирээрэй! гэх үг охины сэтгэлийн утсыг хөндөж орхижээ. Нэгэнт ийм болсноос хойш очихгүй гэхээр арай л ёсгүй хэрэг болох бус уу.
Орой нь охин ээжийнхээ хамт театрт яг цагтаа ирлээ. Хөшиг ч нээгдлээ. “Хүүе нөгөө залуу юу даа!” Нэг тийм дөрвөлжин царайтай тэрбээр яагаад ч юм үйлчлэгчийн хувцас өмсчихсөн, бас хоёр таваг барьжээ. Гэтэл хангир жингэр хийх дуу гарч таваг газарт унан хоёр хэсэг болон хагарлаа. Залуу тэр “үйлчлүүлэгчтэй” улаан галзуу хэрэлдэнэ.
- Чамаас л боллоо.
- Яахлаараа надаас болдог билээ? Чи өөрөө л…
- Чамаас л болсон, үнийг нь төл!…
- Чи … чи чинь яасан хачин харьцаатай юм бэ!?
- Ийм л харьцаатай. Чи ямар ч үнэ төллөө гээд би чамтай сайхан харьцахгүй!
- Чиний ард түмэндээ үйлчилж байгаа чинь энэ үү?
- Чамд л үйлчлэхгүй дэг!
“Энэ залуу царайлаг сайхан хэрнээ яагаад ийм увайгүй байна вэ?” хэмээн ээж нь дуу алджээ.
Охины нүүр халуу шатаж, бушуухан жижиг толио гарган мөрөө давсан үсээ эв хавгүйхэн илбэлээ. Байз, толинд тусах түүний дүр архинд хөлчүүрхсэн мэт нүүр нь минчийн улайгаад, хамаг биеийнх нь хөлс чийхран байлаа. Яасныг бүү мэд, охины ямар нэг өвчин сэдэрсэн мэт амандаа: “Алсыг хар, алсыг хар …..” хэмээн тасралтгүй үглэсээр байв.
Ээж нь охиноо хараад хачин ихээр гайхжээ.
Чэнь Зинь
Эх сурвалж www.wikimon.mn